luns, 30 de novembro de 2009

THE OSMONDS Crazy Horses (MGM, 1972)

"Crazy Horses" xunto con "The Plan" son os dous meus discos favoritos dos Osmods, algo así como uns Jackson 5 brancos que ademáis de aproveitarse da actitude vocal dos da Motown, en moitos momentos comportábanse como verdadeiros roqueiros e proba diso é este elepé no que agás as baladas ñoñas "And You Love Me" e "That's My Girl" o resto non ten desperdicio, de "Crazy Horses" a "Hold Her Tight", de "Utah" a "Life Is Hard Enough Without Goodbyes", todas molan. Como curiosidade dicir que no seu momento alguén pensou que o título facía referencia ás drogas malas cando todo o mundo sabía que os rapaces xa estaban preocupados polo cambio climático, uns adiantados.



INSPECTOR TUPPENCE Inspector Tuppence (Zafiro, 1992)



Inspector Tuppence and the Sexy Firemen eran un grupo que tocaba en las calles londinenses pero que cansados de malvivir por la falta de chollo decidieron coger la furgoneta y dedicarse a recorrer Europa hasta que finalmente recalan en Barcelona en los primeros noventa. Debían de ser resolutivos y convincentes en directo ya que se labrararon una buena reputación por tierras catalanas e incluso Zafiro les ofreció la posibilidad de grabar todo un elepé, el que hoy rescatamos. Todas las canciones son originales del grupo excepto un par de versiones, el "Night Train" a ritmo ska y una de Carl Perkins "You Can´t Make Love To Somebody" y trancurren agradablemente de forma acústica, mezlando rhythm & blues, rockabilly y ecos de los cincuenta, muy entretenido.


BAD LOSERS Bad Losers (GMG, 1986)



Los Bad Losers eran franceses y por la pinta que lucen en la portada uno ya puede intuir que lo suyo es glam-rock escuela New York Dolls, Hanoi Rocks o incluso Mott The Hopple de los que versionean con acierto "One of these days". Casi todo el disco va de ese rollo de rock macarrita que se llevaba a mediados de los ochenta que hoy en día me resulta bastante aburrido aunque el intento sicodélico de "Evil sacrifices" con sitar incluído tiene un pase.


sábado, 28 de novembro de 2009

LOS CHAVALES Felipop Sesión Vermú 2009



Xa que faciamos referencia a los Chavales ao falar do Asubíos, aquí está parte da súa actuación na sesión vermú deste ano no Felipop. Evidentemente son un grupo de versións pero hai que recoñecerlles a boa elección do repertorio e as adaptacións propias feitas por Fonso de pezas como "My Little Red Book", "Say Those Magic Words" dos Birds ,"Sitting on my sofa" dos Kinks ou "Have Love will travel" dos Sonics.


xoves, 26 de novembro de 2009

ASUBIOS O Nacemento Do Beat En España (1965-1967) (CDR, Felicia, 1996)


Na sesión vermú do último Felipop tivemos a Los Chavales, grupo santiagués no que o noso benquerido Alfonso Espiño exerce como cantante-animador con excelentes resultados. Entre canción e canción o propio Alfonso chegou a asegurar que Los Chavales debían moito a aquela compilación feita en Limodre a mediados dos noventa titulada "Asubíos".

Naqueles anos, coa excepción do publicado por El Cocodrilo ou a serie "Viñedos", parecía que non había moito interese por recuperar as xoias do pasado hispano de aí que tiveramos en mente facer algo ao xeito do Nuggets ou a serie Pebbles.

Creo lembrar que fixemos primeiro a compilación en mini disc e logo fumos na procura dun título para a mesma que tivera certa sonoridade ata que Joe apareceu co de "Asubíos" (silbídos en castellano). O seguinte problema foi atopar a alguén que nos fixera os CDR, non coñezo como eran as cousas por aí diante, pero aquí poucos posuían un ordenador e menos unha gravadora. Ao final un coñecido ofreceuse a facer as copias a 1000 pesetas cada unha, prezo realmente escandaloso pero algo bastante normal entón.  

Das trinta pezas seleccionadas hai tres que non son españolas, a dos venezolanos Los Supersónicos,a dos portugueses The Sheiks e a dos chilenos Los Beat 4, pero xa que a portada do seu sinxelo foi a que utilizamos para o "Asubíos", merecían aparecer. As notas interiores en galego foron obra de Gustavo e de Joe.

01 LOS FLECOS Vales Poco Para Mí
02 LOS BEAT 4 Dame Un Bananino
03 LOS ARCHIDUQUES Lamento de Gaitas
04 LOS NIVRAM Sombras
05 LOS TONKS Llegó El Final
06 THE BRISKS Si, Mañana Será Así
07 LOS BRINCOS L´amore Dei Giovani
08 LOS PROTONES Eres Un Mal Amigo
09 LOS 5 DEL ESTE Look At This Boy
10 LOS TOMCATS A Tu Vera
11 LOS SUPERSÓNICOS Por Qué Te Vas?
12 LOS SIREX Olvídame
13 ROCIO DÚRCAL Creo En Ti
14 MICKY y LOS TONYS Fuera De Mis Sentidos
15 LOS BETA Qué Más Quisiera Yo
16 LOS WATTS Al Rojo Vivo
17 LOS GATOS NEGROS Por Qué Llorar
18 THE FOUR WlNDS & DITO No Te Comprendo
19 RAMÓN 5 Amor Perdido
20 SHEIKS A Mala
21 LOS BRAVOS Recopilación
22 LOS BOHEMIOS Qué Chica Tan Formal
23 LOS NO Incomprendido
24 LOS HURACANES El Calor Del Verano
25 LOS BOTINES Eres Un Vago
26 LOS WlKlNGOS El Viernes En Mi Recuerdo
27 LOS PEPES Un Día Feliz, Otro De Llanto
28 LOS PASOS Paso a Paso
29 LOS SPRINTERS El Tablao
30 LOS DIAPASÓNS Mi Yaya

CANARIOS Singles 1967-1972



Aquí está o que faltaba para completar as aventuras de Teddy Bautista que me interesan. "Canarios Vivos", disco que non teño pero que me parece un coñazo e "Ciclos", do que penso algo parecido, podedes atopalos pola rede sen problema.

A cara b do single "What Can I Do For You" foi " Three-Two-One, Ah!" que aparecería dous anos máis tarde en España como cara b de "Pain". Esta canción a súa vez foi cara A de "You Made a Mistake", peza só apaecida nos EEUU e que é unha aportación de Don Vinilo e o seu blog Viejo Pick Up. "Revival"/"Chaos" foi un sinxelo extraído de "Canarios Vivos", a cara A non viña no elepé e é unha versión dos Allman Brothers gravada tamén en directo.


Folla de promoción que acompañaba ao sinxelo "Pain"/"Three-Two-One, Ah!"

De 1968 los Canarios hicieron su año. Todo a lo largo de él, un disco suyo -un sólo disco- ocupó los lugares más prestigiosos y las más altas calificaciones en la Prensa y la Radio especializada. Con "Ponte de rodillas" como bandera -número uno absoluto de ventas y popularidad, canción del verano , los Canarios se pasearon por España, de norte a sur, en una serie de actuaciones de éxito sin precedentes que les valieron proclamarse como el mejor y más completo conjunto español. Ya desde su lugar de consagrados, la creación y el lanzamiento de "Child" y "Requiem for a soul" les hizo sentirse orgullosos de un disco de excepcional calidad al que la crítica dedicó los máximos elogios.

Ahora vuelve la faceta arrolladora de los Canarios, la del ritmo de vanguardia, con la demostración de "Pain" (Dolor.), donde la fuerza instrumental del grupo y la creación vocal del solista parecen competir dando el máximo de sí. Y con "Pain", algo muy esperado: "3-2-1-Ah!", una de las primerísimas grabaciones del conjunto, inédita hasta ahora en single. Así se compone un disco arrollador de los Canarios.

01 - What Can I Do For You (Cara A, Major Minor,1967) UK
02 - Peppermint Frappé
03 - Keep On The Right Side (Barclay, 1967)
04 - Get On Your Knees
05 - Trying So Hard (Barclay, 1968)
06- Requiem For a Soul
07 - Child (Barclay, 1968)
08 - Pain
09 - Three-Two-One, Ah! (Barclay, 1969)
10 - You Made a Mistake (Cara B, Calla Records, 1969) USA
11 - Free Yourself
12 - I Wonder What a Freedom Means (Barclay, 1970)
13 - Extra Extra
14 - Reach Out (Ariola, 1971)
15 - Reaction
16 - Lord I'm Ready (Ariola, 1971)
17 - Revival
18 - Chaos (Ariola, 1972)

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

THE CANARIES Flying High (Cocodrilo, 1985)



Deixaramos aos nosos heroes camiño dos EEUU a onde chegaron no outono de 1965 para facer uns bolos que conseguira Don Eduardo, o pai de Teddy. Por terras americanas estiveron case seis meses actuando e gravando varias maquetas, case sempre en directo. Delas, o selo BT Puppy Records escolleu unhas cantas para publicar "Flying High" xusto despois de que o grupo voltara cara España. No Blog de Mac hai un interesante artigo sobre esta visita. En canto ao disco dicir que o son de novo é lamentable pero malia iso algunhas cancións teñen cousiñas como "Baby Don't Surprise Me", "And I'll Cry Again" cunha bonita guitarra ou "You Be" con certo achegamento sicodélico

Notas da edición americana

"FLYING HIGH," marks the American Record Debut of a versatile Spanish musical group known as "THE CANARIES." Although these singers are very well known in their native Spain, and have had many smash records in Spain and Europe, they are still relatively unknown in America. The name 'THE CANARIES" was taken from the Canary Islands, (off the coast of Spain), where they were all born.

The group is composed of four seasoned entertainers who are all in their early twenties. They sing, accompany themselves on musical instruments, and also write most of their own songs.
Jose Luzardo Gutierrez, known as "Tato," and Eduardo Bautista Garcia, known as "Teddy," speak fluent Englísh. The other members of the qroup, Raphael Izquierdo Suarez, "Rapha." and German Perez Zorrila, "Hernan," have learned English by singing the lyrics to the songs they perform.

"Teddy", the leader of the group, is also the lead singer. He plays rhythm guitar and harmonica. He speaks and sings equally well in English, French, Italian, and Spanish. All the other members ot 'THE CANARIES" are musical students, and their knowledge of the classical Spanish melodies flavor the songs they compose and play. Unlike most modern Rock and Roll groups, these young men all have had classical music backgrounds and stem from long-established families of the Canary Islands.

As the number one night club group in Spain, it was only natural for people to compare the Canaríes with the Beatles. When asked to comment, Teddy's reply was, "No comparison! Why, Canaries eat Beatles for breakfast every morning!"

"FLYING HIGH" combines the international vocal talents of "THE CANARIES" with the native production ability of their American Producers, "THE TOKENS." Together they have created an Album with a unique sound and universal appeal. We know you will enjoy it.


Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

mércores, 25 de novembro de 2009

LOS IDOLOS Hª Música Pop Española Nº 16 (Cocodrilo,1985)



Los Idolos foron a primeira aventura seria do noso querido Teddy Bautista e o seu legado redúcese a tres Ep´s gravados para o selo Belter en 1964, cheos de adaptacións de éxitos británicos da rama beat. Sendo moi condescendente, as únicas versións ás que lle vexo algo son o "Don´t throw your love away" dos Searchers e "There´s a place" dos Beatles máis polo seu atrevemento cunha peza de tal calibre que polas virtudes musicais. O mellor está no único orixinal asinado polo propio Bautista, "Toma mi mano", da que hai anos los Huéspedes Felices facían unha versión caralluda no seus directos.


*O son, como en case tódolos discos do selo, é certamente terrible

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

Notas da contraportada, supoño que de José Luis Álvarez

LOS IDOLOS (Una saga, que todavía no ha terminado, por lo menos para mi).

Sí, en efecto. esa es mi opinión, ello es debido a que desde su nacimiento el grupo respondía a una necesided muy propia de su fundador indiscutible, Eduardo, "Teddy" para todos. Desde ese remoto año 1960, fecha en que se fundó el grupo hasta hoy, Teddy no ha dejado de hacer cosas nuevas, son nuevas sagas de este mítico grupo quenas llegó desde las Islas Afortunadas. Teddy desde muy joven siente la inclinación por la música, y pronto se fija la meta de hacer de ella su "modus vivendi". A los 13 años entra como cantante de uno de los grupos más pioneros de las Islas, Los Diablos del Rock, esto ocurre en el año 1956. En este grupo permanecería 4 años, pero la tendencia del grupo, demasiado rockero para sus gustos, le lanzan- a la aventura de creacion de un nuevo grupo que se ajustara más a las nuevas tendencias musicales.

De todos los jóvenes de otros grupos que conocía sólo Tato Luzardo, entonces en Los Pañuelos Azules, le "servía" y le propone la nueva aventura y este ecepta. Después para completar el grupo se fija en otros sitios, y en otros músicos a pesar de no ser "rockeros" ni nada que se le parecieran, así llegan al futuro grupo Germán y José Manuel. Con estos elementos se forman Los Ídolos contando con el gran apoyo del padre de Teddy, D. Eduardo.También tienen ocasión de hacer una película con Los Shadows y Cliff Richard, la película es Summer Holyday, que se rodaría hacia finales de los 50, en las Islas Afortunadas. Su popularidad fue creciendo, cada nueva actuación a todo lo largo y ancho de las islas, eran un éxito total de público. El representante de la firma discográfica Belter se interesó por el grupo y se trasladan a la península, haciendo escala en Madrid, de camino a Barcelona, donde grabarían tres Ep´s,los que se recogen en este L.P, de una calidad bajísima, normal para aquellas fechas, y que en nada reflejan lo que el grupo hacía, de verdad, en directo.

Desde su llegada a la península y siempre con la dirección de D. Eduardo, el grupo no para de actuar, en, las matinales del Consulado, más tarde en la sala de fiestas, en la cadena Imperator, en Barcelona, en Valencia y en Sevilla, en donde por una larga temporada fijan su residencia, prodigándose por todo el sur de Espeña. En esas fechas todavía no habían "nacido" Los Cheyenes, considerados los chicos con el pelo más largo ... eso serían porque otros no vieron a Los Idolos en su época sevillana ... sin exagegar, para salir a la calle tenían que ser escoltados por la policía (no es broma) . Hicieron varias actuaciones en la feria de Abril de Sevilla, yo les ví en el Círculo de Labradores, el recinto de más rancio abolengo de esta feria.

D. Eduardo que siempre fue como el quinto Ídolo, y hombre fundamental del grupo, consigue unos contratos para América y con este viaje vienen los grandes cambios en el grupo. De hecho cuando el grupo entró en el país del dólar ya no eran Los Idolos, sino The Canaries .

CANARIOS Libérate (Barclay, 1970)


Cando os Canarios estaban no seu mellor momento grazas ao éxito de "Get on your knees" chegou a hora de incorporarse á mili e boa parte da banda foi cumprir coa patria. Ao noso Teddy tocoulle destino no Sáhara pero lonxe de estar peocupado ou francamente agobiado, aproveitou o tempo morto para continuar estudando solfeo e harmonía ademáis de descubrir os novos sons de bandas como Blood, Sweat and Tears ou Chicago que lle abriron os ollos para abandonar o soul académico e tirar cara algo máis progre. Xa de volta en Madrid contaxiou ese entusiasmo ao resto da banda e comenzaron a darlle forma a "Libérate", unha especie de disco conceptual con certo transfondo político social que era o que molaba naqueles tempos. A gravación do mesmo fíxose en Londres - desta volta si tocaron eles- baixo a produción de Alain Milhaud e co arranxista John Cameron que viña de traballar por exemplo nos grandes discos de Donovan. Toda a primeira cara do disco, incluso as pequenas pezas que son usadas como introdución, están realmente ben destacando "Free Yourself" e "You´re My Sunshine", a cara b páreceme menos convincente aínda que nela está o meu tema favorito do disco "She Brought The Blues (Into My Life)". A versión de do "Let It Be Me" de Gilbert Becaud é absolutamente empalagosa e esquecible.

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

luns, 23 de novembro de 2009

ROXY Roxy (Elektra, 1968)


Detrás del único elepé de Roxy estaba la inquieta figura de Bob Segarini que junto a Jim De Cocq acababan de abandonar a The Family Tree que dejaron para la posteridad un agradable disco "Miss Butters". La otra figura relevante era el bajista Randy Bishop que participaría con Segarini en futuros proyectos. En cuanto a las canciones, decir que no hay hit-singles, pero algunos temas como "Yesterday's Song" o " "Love Love Love" están realmente bien. Las siguientes aventuras de Segarini incluirían a The Wackers, The Dudes e incluso una decente carrera en solitario que pronto recuperaremos

----

Bob Segarini Says: The Roxy album was being done while we were on tour. We were in new york when I got a phone call from William Harvey - the art director at Electra. The picture on the back of the Roxy album was the one that we thought was going to be on the cover. So, Bill calls me up and says "Well be shipping the album in a week or so and I just wanted to let you know that we made some changes to the cover. Keeping with the theme of rock and roll circus," and he paused, "we've added this little clown." I say "How little?" and he says "You wont even notice it." Ten days later or so, we get the album and much to our surprise, the clown is the entire cover. So, not only are we on the cover - as tiny as mice - the art director - the guy who instigated this whole thing and John Haeny and Ed Caraeff are all on the cover too. Not the back - the fucking front cover.

SAILOR Trouble (RCA. 1976)



"Trouble" fue el segundo disco de Sailor que tenían unha pinta realmente friki pero si nos olvidamos de cuestiones estéticas y centrándonos en lo estrictamente musical son un grupo realmente interesante con canciones pop inusuales que a veces parecen el resultado de mezclar debida o indebidamente a Roxy Music, Queen, 10cc o los Sparks. Mis favoritas son "Girls, Girls, Girls", "Trouble in Hong Kong", "Glass of Champagne" y sobre todo "Stop That Man", todo un descubrimiento. Su líder y cantante, el noruego Georg Kajanus, inventó un curioso instrumento llamado The Nickelodeon que mezclaba pianos, sintetizadores, xilófono y muchas más cosas.


Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

domingo, 22 de novembro de 2009

MICKY Y LOS TONYS La Gallina - ¡Guau! Ladrido Del Perro Cuando Ladra (Novola, 1966)



A pesar de que nuestro colaborador el Sr. Tesouro es un declarado defensor de "Buribú", "Fuera de mis sentidos" y "El problema de mis pelos" como los mejores momentos de la carrera de Micky y los Tonys, hoy intentaremos convencerlo de que"¡Guau! Ladrido Del Perro Cuando Ladra", un tema que no llega al minuto y medio minuto y con uno de los mejores títulos del pop hispano, merecería estar también entre sus favoritas.

Micky y Los Tonys

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

DANIEL BOONE Sunshine City - Chloe (Penny Farthing, 1975)

DANIEL BOONE Love Spell - Lelly I Love You (Penny Farthing, 1974)



Non están nada mal as dúas cancións deste novo sinxelo do noso heroe nas que volta ao son máis glamroqueiro. "Lelly I love You" ten certo toque Bowie.


DANIEL BOONE Skydriver - Do You Think The Lord (Penny Farthing, 1973)



O mellor de "Skydriver" está na nos vinte primeiros segundos, despois acaba por se converter en chicle vulgar. "Do You Think The Lord " ía no elepé

THE EASYTONES Still Make You Take It Easy + 1 Tema (EP, True Tone 2000) .



Básicamente un grupo de garaxe, os ouresáns The Easytones son recordados en Limodre sobre todo polo seu baterista Óscar Murias, todo un fenómeno nocturno. A noite anterior a súa actuación no Felipop 2000 tivo un problema físico en misteriosas circustancias, bueno, en realidade todos coñecemos as circunstancias, o que lle impediu participar nesa edición. Como compensación ao resto do grupo e a el mesmo, decidimos invitalos de novo no 2003. Nesa ocasión as cousas sairon ben grazas á a íncrible marcaxe á que foi sometido Murias polo resto do grupo para que chegara san e salvo ao escenario. Aparte das cinco cancións do EP engadimos como tema extra "Who´s The Next" gravada no 2000.



venres, 20 de novembro de 2009

TABACA

(Londres) Carlos Attias, Eduardo Rodriguez Rodway, Emilio Souto


Desde aquí queremos agradecer la buena disposición de algunos artistas que nos escriben para completar la información aquí aparecida como en el caso de Emilio Souto, integrante de Tabaca que además de contarnos un poco de su vida, obra y milagros también nos hizo llegar unas bonitas fotos inéditas de la época. Lo que viene a continuación no es una entrevista sino retazos de unos correos que mantuvimos con él estos días.

Estimado amigo, te remito dos fotos únicas de Tabaca con Jesús de la Rosa (Triana) y Eduardo Rodríguez Rodway. En la otra fotografía estamos Carlos Attias (Bajista de Miguel Ríos) Eduardo (Los Payos) y yo, Emilio Souto que cantaba anteriormente en Los Solitarios. Un dato curioso: Creo que fue en el año 1964 o 1965 cuando nos subimos al escenario a tocar en las fiestas de la Peregrina (Pontevedra) Luis Miguel Nodar (Queimada), un tal Guerra, que fabricó un bajo eléctrico a mano, y no recuerdo quién más, además de mi voz, en un descanso de la Orquesta Gran Casino de aquella época. Nadie en Pontevedra había visto en directo un grupo electrificado. En efecto, nací en Pontevedra.

De aquél grupo de locos que nos subimos en las fiestas de la Peregrina surgió, ya sin mí que andaba ese año por allí veraneando pues vivía en Madrid, el grupo Los Drakars que, más tarde, se convirtieron en Queimada. Grabaron un LP en gallego y en inglés producido por Juan Pardo.



(Estudio CBS) Jesús de la Rosa, Eduardo R. Rodway, Emilio Souto

Yo, como dices, me enrolé con Moncho Alpuente en la "Desde Santurce a Bilbao Blues Band" durante varios años como grupo. Después, parte del grupo nos unimos a parte del Desmadre 75, los del "Saca el Whisky Cheli" y formamos "La Teta Atómica" que formó un gran taco en su presentación en el último Canet Rock. En la banda estaban Seju Monzón, hermano del Gran Wyoming; Ulises Montero, saxofonista fallecido que tocó con Gabinete Caligari, y varios componentes del grupo de Wyoming que se llamaba Paracelso. Respecto a la Teta Atómica, hicimos tan sólo una maqueta en RCA producida por Hilario Camacho con temas nuestros, de Jesús Munárriz, de Moncho Alpuente y demás pero en la discográfica pensaron que aquéllo era muy fuerte de digerir políticamente. Se había acabado la dictadura pero la cosa no parecía estar madura. Bueno, no es que vamos a tirar campanas ahora. "Hay que cambiar algo para que nada cambie" que decía el otro. En el mismo festival de Canet Rock tuvimos una oferta sobre la mesa de irnos de gira con Blondie a pesar de que cantabamos en castellano. Era una banda de amigos un tanto singular en donde un día ensayábamos 3 y otro 12.

Más tarde me dediqué a la producción discográfica en donde incluso hice incursiones en el flamenco con el disco "El Cabrero en París" del cantaor José Domínguez "El Cabrero". También estuve en Clavel i Jazmín. Grabamos un LP en CBS producidos por Jorge Álvarez.


(Estudio CBS) Jesús de la Rosa, Eduardo R. Rodway, Emilio Souto


Carlos Attias, bajista de Miguel Ríos en sus comienzos y miembro de Tabaca, fue el primer productor de Rosario en un disco que pasó sin pena ni gloria. Así mismo hizo una producción con el actor Pedro Mari Sánchez que, realmente, se presentó como un gran cantante y compositor.

Grabó discos con el grupo Motivos junto a Rafa, guitarra de Miguel Ríos y Juan Perujo como batería. Así mismo tocó en el Grupo Greta en el que cantaba Fernando, transformista que trabajaba en "La muerte de Mikel" junto a Imanol Arias.

THE ARCHIES Rock 'n' Roll Music (1969)



Rock 'n' Roll Music (J. Barry)


First a little guitar
And then some bass
And here come the drum
Add a little organ

Aww what would we do without a rock 'n' roll music
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap)
Ya what would we do without a rock 'n' roll music
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap hey)

What would we have to clap our hands to
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap)
And what would we have to get up and dance to
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap hey)

Rock 'n' roll music make you feel alright
(Feel alright all night)
Rock 'n' roll music make you dance all night
(Dance all night alright)

Rock 'n' roll music make you feel so good
(Whoa whoa whoa whoa whoa)
Make you feel good like the music should
Aww what would we do without a rock 'n' roll music
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap)
Ya what would we do without a rock 'n' roll music
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap hey)

Dirty dirty dog gone

Rock 'n' roll music make the world go round
(World goes round and round)
Rock 'n' roll music is the only sound
(The only sound around)

Awww rock 'n' roll music make you feel so nice
(Whoa whoa whoa whoa whoa)
Let's rock 'n' roll once and rock 'n' roll twice
Aww what would we do without a rock 'n' roll music
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap)
Ya what would we do without a rock 'n' roll music
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap hey)
Awww what would we do without a rock 'n' roll music
(Rock 'n' roll music shoo bop do wap)


The Archies


AL STEWART Sand in Your Shoes (1976)



A mesma noite do 20 de novembro de 1975 na que Francisco Franco morría, Olga Santiago deu a luz a un neniño que cos anos se convertiría nun modelo a imitar para as futuras xeracións de felicianos. Olga ténme dito que as primeiras palabras que dixo foron democracia e quero máis pop mamá. Para celebrar o seu aniversario tódolos socios de A. C. Felicia queren adicarlle esta bonita tonadilla de Al Stewart que sabemos que lle gusta moito.

xoves, 19 de novembro de 2009

POOMASTER RECEPTICAL EP (POT-14) (1993)



A1 - THE WALL OF SLEEP - Slacker
A2 - THE SIDEKICKS - Lookin' For A Woman

B1 - MEDICINE BALL - Roomis d'Gloomis
B2 - JANE POW - Cycles

Ptolemaic Terrascope is a magazine covering old and new music, usually of a psychedelic nature. It has been published irregularly since 1989. Although originally published by the Woronzow record label, it was never simply a vehicle for publicizing Nick Saloman's band the Bevis Frond or other artists on his Woronzow label, but rather covers a wide variety of bands and artists from the 1960s to the present day. Issues typically come with a 7" vinyl record or latterly a CD, and sometimes also special inserts such as artwork, scrap books, and discount coupons.
Wikipedia

mércores, 18 de novembro de 2009

EDUARDO E SEUS MENESTREIS Avanço Jovem (Avanço, 19?)



No teño nin idea do ano de publicación deste elepé que atopei hai un par de semanas, aínda que nalgúns sitios aparece con data de 1971 pero o tipo de son resulta un pouco anacrónico para ese tempo. Básicamente un disco de versións de temas brasileiros, canción italiana e pezas clásicas. As mellores son as que tiran un pouco máis cara o rollo beat-pop, "Você Menina", "Arranje Outro Namorado" ou "A Chuva Que Vai" a adaptación de "E' la pioggia che va" que fixeron
Caterina Caselli ou The Rokes.

O texto reproducido a continuación aparece orixinalmente na revista virtual The freakium!

Em 1968 Ronnie Von cometia sua maior ousadia registrando em meio a uma carreira de sucesso, um dos mais clássicos álbuns do psicodelismo brasileiro, envolto em altas experimentações e brutos happenings, vinha sempre também acompanhado de riffs e passagens de guitarra fuzz fervorosas. José da Rocha Guilherme, ou Zé Guilherme, como era conhecido por Ronnie, foi o responsável por essas guitarras.

Eu tinha um vizinho no meu bairro chamado Eduardo Assad, com quinze anos já era considerado maestro, um virtuoso, muito conhecido, e ele freqüentava a minha casa, a gente se trombava em festas... ele sabia que eu tocava guitarra, e eu sabia que ele tocava piano. Mas ele tocava clássico, e eu já estava na onda de guitarra... e o Eduardo foi para a TV Record, na época daquela história dos Festivais. Ele acabou conhecendo, tendo contato com o Ronnie Von, e aí começa a história.

O Eduardo começou a acompanhar o Ronnie Von no programa O Pequeno Mundo de Ronnie Von. Esse programa, a primeira banda que acompanhou o Ronnie foram Os Mutantes. Eduardo Assad acompanhava o Ronnie só no piano em algums números, Beatles também, mas em uma situação voltada mais para o clássico, mais performático. Mas precisava de barulho mesmo, de banda, de rock'n'roll... aí o Ronnie pediu ao Eduardo arrumar, montar uma banda de alto nível para acompanhá-lo no seu programa.

Aí o Eduardo me chamou e me convidou para entrar no Eduardo e Seus Menestréis. E eu e o Eduardo fomos atrás dos outros elementos do grupo: Gilberto no baixo, Vilceli na bateria. E a partir daí, a gente começou a acompanhar o Ronnie Von no programa. Acontece que a tal banda Eduardo e Seus Menestréis ficou uma banda muito legal, até porque a gente não era somente uma banda de rock, e até pela influência do Eduardo, que era um músico erudito, trabalhava com a orquestra e tal, meio que a gente acabou ficando banda da TV Record.

Eduardo e Seus Menestréis prestes a se tornarem o B-612 en1968. Eram os mesmos músicos do Eduardo e Seus Menestréis: Gilberto Amado Teixeira (Giba) no baixo, Vilceli Marcio de Mattos (Celly) na bateria, Adalberto de Oliveira (Nenê) na guitarra base, e eu na guitarra solo. Roberto Iwai


AL GREEN Let's Stay Together (Hi, 1972)



Xa tiñamos un pouco esquecidos aos Bee Gees así que hoxe imos recuperar a fantástica e emotiva adaptación que fixo o gran Al Green de "How Can You Mend a Broken Heart?". O resto do elepé é evidentemente igual de impresionante.


Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

THE ARCHIES Jingle Jangle (RCA, 1970)



Hubo un tiempo que se decía que los Archies eran casi como The Doors porque ambos grupos carecían de bajista. Puestos a seguir comparando si nos fijamos en el tercer elepé de cada uno de los grupos podemos afirmar con cierta vehemencia que "Waiting for the sun", al que no hay que negarle que tiene algunas canciones chulas, es bastante más aburrido y pretencioso que "Jingle Jangle", el tercero de nuestros héroes, en el que incluso se permiten el lujo de no tocar, unos sobrados.


martes, 17 de novembro de 2009

THE ORANGE BICYCLE Early Pearly Morning - Go With Goldie (Columbia, 1968)



Aquí está o sinxelo que faltaba na compilación "Let's Take A Trip On An Orange Bicycle" e que aparece por xentileza do noso veciño Sebastián Paredes e o seu blog Canciones Atómicas.

THE ORANGE BICYCLE Let's Take A Trip On An... (Morgan Bluetown, 1988)



The Orange Bicycle eran Robb Scales na parte vocal que compartía co teclista Wilson Malone ademáis de Kevin Curry á batería e Bernie Lee na guitarra. Basicamente uns apaixoados das harmonías con infuencias de pop californiano via Beach Boys e con certo toque de sico pop británico de época. Non tiveron demasiada repercusión no Reino Unido pero curiosamente o seu primeiro sinxelo “Hyacinth Threads” foi éxito en Francia. Esta compilación, " Let's Take A Trip On... " editado por un reactivado Morgan Blue Town en 1988 recolle catro dos seus cinco sinxelos editados por Columbia, pero non está o terceiro "Early Pearly Morning/Go With Goldie" que supoño terá o noso veciño Sebastián Paredes así que agardaremos a que se decida a compartilo. Das oito cancións restantes non teño información sobre a súa procedencia pois o disco non trae datos de nengún tipo, dúas delas son adaptación convincentes de Leonard Cohen "So Long Marrianne" e dos Byrds "Rennaissance Fair". Como diciamos nun post anterior en 1970 chegaron a editar un elepé producido por John Peel pero nun estilo ben distinto.



ORANGE BICYCLE Goodbye Stranger - Country Comforts (Belter, 1971)

Este foi o último sinxelo editado polos británicos Orange Bicycle e non está dentro do mellor da súa produción discográfica aínda que sempre é de agradecer a voz de Will Malone. "Goodbye Stranger" asinada por un tal Dove non ía no elepé mentras que "Country Comforts" si formaba parte do mesmo e era unha das tres versións de Elton John e Bernie Taupin que aparecían nel. Se o queredes escoitar podedes facelo aquí.

luns, 16 de novembro de 2009

COMBO DINAMO - Japonés (2009)



O último sinxelo virtual do coruñeses Combo Dinamo inclúe unha gran adaptación ao castelán do tema dos Vapors que eles convirten en "Japonés".


ESTHER GALIL Ima - Oh Lord (Barclay, 1971)



Outro single de Esther Gallil pero que non é tan bo como "Le Jour Se Lève" que puxemos hai uns meses.