domingo, 30 de agosto de 2009

JESS & JAMES Revolution, Evolution, Change + 1 Tema (Belter, 1969)

O disco que faltaba para completar a triloxía do dúo é este "Revolution, Evolution, Change" que ademáis de ter unha portada ben bonita é tamén o que musicalmente máis me gusta dos tres. O tema estrela era "Change" nesa liña soul-roqueira tan característica da parella, e aínda que esa alma negroide está e presente ao longo do disco predominan os medios tempos con máis acento na melodía pop con grandes momentos como "Fado" unha especie de homenaxe ás súas orixes, "The Question" ou "Wonder" pero miña favorita como dixen cando puxen o sinxelo e a fantástica "Julie´s Doll" con esa leve infuencia sicodélica. Como bonus vai a versión en castelán de "Change". Ata quí chegou o noso repaso, que o disfrutedes, por certo o primeiro elepé ven de ser reeditado recentemente.

JESS & JAMES WITH THE J.J. BAND Move (LP, Belter, 1968)

Antonio e Fernando Lameirinhas eran orixinarios de Porto pero nos primeiros sesentas emigraron cara Bélxica coa súa familia fuxindo da dictatura do xeneral Salazar. Alí, e cos nomes artísticos de Tony e Waldo Lam montaron a J.J. Band e comenzaron a gravar os seus primeiros discos para o selo Palette conseguindo bos éxitos como "Move" ou "Something for nothing". Desde o ano 1967 tamén se fixeron populares en España onde chegaron a editarse os tres elepés e unha dúcia de sinxelos, todos eles no selo Belter e polos que desfilaban soul, pop, rock, sicodelia e incluso rollo máis progre. No ano 69 apareceron diferencias entre or irmáns que querían seguir facendo soul e a J.J. Band que optaba por seguir o son que naqueles momentos popularizaban Chicago ou Blood, Sweat and Tears así que cada un tirou polo seu lado. No ano 1970 podemos ver á parella colaborarando co músico de jazz Scott Bradford e co afeccionado á electrónica Arsène Souffriau dentro do proxecto The Free Pop Electronic Concept cos que editan ese extraño experimento que é "A new exciting experience" recuperado por Vampisoul. Nos setenta seguiron con distintas aventuras e incluso chegaron a formar parte dos Canarios do noso benquerido Teddy Bautista.

JESS & JAMES Jess & James (LP, Belter, 1969)

Aquí está o terceiro elepé dos irmáns Lameirinhas, a crítica que ven a continuación e obra do noso veciño Sebastián Paredes e aparece publicado no seu blog Ventana Circular

Titulado simplemente "Jess & James", este tercer y último LP es realmente una bestia sonora, un disco prácticamente imposible de clasificar y de difícil etiqueta. Prog-soul hecho por portugueses en Bélgica !?

Grabado sin sección de viento como los anteriores, únicamente por el cuarteto de Tony, Wando, Scott Bradford y Stu Martin (bajo, guitarra, teclas y batería respectivamente), es un disco que mezcla sin pudor el emergente movimiento progresivo con el soul (sobre todo en la desgarrada forma de cantar de Wando), con algunos toques de jazz y rock de montaña con guitarras imposibles y swinging hammond. Un disco irrepetible que dejó un tanto descolocados a los fans más normalitos del grupo. En consecuencia vendió muy poco, constituyendose casi de inmediato en una auténtica rareza del euro-rock.

Las dos canciones "suaves" del disco, "Perdition Again" y "A Passing Car" son realmente estremecedoras y amplias. La que abre el disco, "Straight Man", es una anfetosa anticipación progresiva multicolor. En "Mrs. Davis" se dan la mano guapamente la edad de piedra y la era espacial. Caverna de neón con neuroguitarra y ritmo tribal. Ahí está también esa versión marciana de "She's A Woman". En fin... Un disco para aventureros, no apto para todos los públicos.

Hay que comentar obligatoriamente que la portada no hace justicia al disco en absoluto. Sobre todo en la edición española, que es la que tenemos aqui. Puro estilo Belter y utilizando una foto cutre un poco antigua. Al menos en la edición original belga se ven los cuatro del grupo...aunque tampoco es ninguna maravilla. "Mrs. Davis" y "A Passing Car" se editaron en single. Es todo un shock pensar que alguien en Palette, el sello discográfico, pudiera llegar a pensar que "Mrs. Davis", puro rock pétreo y underground, podría ser pinchada en la radio, siquiera una sola vez. Que tiempos.

sábado, 29 de agosto de 2009

JESS & JAMES A Man´s Symphony Partes 1 y 2 (Belter, 1972)

JESS & JAMES High - The Naked (Belter, 1970)

JESS & JAMES Nubes - Asi Fue (Belter, 1969)

Os mesmos dous temas na versión española cun acento friki tras como se un de Barracido con poucos coñecemnto de linguas estranxeiras cantara en inglés, aínda que "Así fue" quédalles un pouco mellor. A versión de "Nubes" e case un minuto máis curta que a orixinal.

JESS & JAMES Bleeding Roses - So It Was (Belter, 1969)

Continuamos co rescate da discografía española de Jess & James e ademáis aproveitamos para atender a petición dun comentarista anónimo que andaba na procura deste sinxelo cuxa cara A foi a gañadora do IV Festival do Atlántico e aínda que non coñezo quen máis participou nesa magna cita, de seguro que a peza dos irmáns Lameirinhas gañou merecidamente o certame . "So It was" e tamén un bonito medio tempo moi resultón.

Se alguén ten a portada do sinxelo "Fado / You Can't Cry Everyday" agradecería que lle fixera un escaneo que a enviase ao noso enderezo dezaitorodas@gmail.com, só a portada, os temas xa os temos.

xoves, 27 de agosto de 2009

JESS & JAMES Change - Julie´s Doll (Belter, 1969)

Dous temas do seu segundo elepé " Revolution, Evolution, Change". A cara B "Julie´s Doll" é unha das miñas favoritas do dúo.

martes, 25 de agosto de 2009

JESS & JAMES Mrs Davies - A Passing Car (Belter, 1968)

Os dous temas están extraídos do seu terceiro elepé "Jess & James"

JESS & JAMES Thank You Show Biz - Motherless Child (Belter, 1968)

Os de Belter non debían ter moitas fotos do dúo que case sempre usaban a mesma cambiando só as cores dos rotuladores Carioca e un poco o deseño que as envolvía.

domingo, 23 de agosto de 2009

JESS & JAMES Move - Seria El Fin (Belter, 1968)

Os mesmos dous temas pero nas súas versións en castelán

JESS & JAMES The End Of Me - Move (Belter, 1968)

Comenzamos hoxe a recuperar case tódala discografía desta parella de portugueses de Porto, Antonio e Fernando Lameirinhas, que nos primeiros sesentas emigraron cara Bélxica coa súa familia fuxindo da dictatura do xeneral Salazar. Alí, e cos nomes artísticos de Tony e Waldo Lam montaron a J.J. Band e comenzaron a gravar os seus primeiros discos para o selo Palette conseguindo bos éxitos como "Move" ou "Something for nothing". Desde o ano 1967 tamén se fixeron populares en España onde chegaron a editarse os tres elepés e unha dúcia de sinxelos, todos eles no selo Belter e polos que desfilaban soul, pop, rock, sicodelia e incluso rollo máis progre. No ano 69 apareceron diferencias entre or irmáns que querían seguir facendo soul e a J.J. Band que optaba por seguir o son que naqueles momentos popularizaban Chicago ou Blood, Sweat and Tears así que cada un tirou polo seu lado. No ano 1970 podemos ver á parella colaborarando co músico de jazz Scott Bradford e co afeccionado á electrónica Arsène Souffriau dentro do proxecto The Free Pop Electronic Concept cos que editan ese extraño experimento que é "A new exciting experience" recuperado por Vampisoul e que podedes escoitar aquí. Nos setenta seguiron con distintas aventuras e incluso chegaron a formar parte dos Canarios do noso Teddy. Estas dúas pezas están extraídas do seu primeiro elepé "Move".


venres, 21 de agosto de 2009

CHUS MARTÍNEZ Y SU CONJUNTO Beat, Soul, Pop Superhits (LP, Ekipo, 1969)


Chus Martínez era o guitarrista e cantante ocasional deste conxunto do que coñezo un par de elepés, "Éxitos, Éxitos, Éxitos" do ano 1967 que non vale moito e este que está bastante mellor. Da primeira cara sálvanse da queima o instrumental de boite "Soul Shake" e adaptación do tema central da película "Unha pistola para Ringo". A selección das versións para a cara B e máis interesante e inclúe dúas adaptacións dos Beatles que resolven dentro do agardado, tampouco está mal a interpretación do "Peter Gun" pero o mellor está na fabulosa adaptación do "Snatching it back" de Clarence Carter e na presencia dun orixinal realmente bo titulado "Soul 2". Estas dúas últimas pezas veñen de ser rescatadas recentemente nas compilacións "Sensacional Soul" editadas por Vampisoul.

TARA Grabaciones Completas (CD, Polydor-Salvat, 1993)

Normalmente todo o posteado ten orixe vinílica pero hoxe imos facer unha excepción con este Cd que apareceu nunha colección editada pola editorial Salvat nos primeiros noventa pero da que non coñezo máis referencias. O curioso do disco e que trae toda a produción rexistrada por Tara, ademáis dalgún inédito. Coñecida como a Janis Joplin galega, María Teresa Pérez Guerra naceu na Coruña o 23 de Agosto de 1950. Con 11 anos gaña o seu primeiro concurso radiofónico dunha emisora local. Despois do seu paso pola Ecola de Artes e Oficios da cidade herculina onde estuda decoración e cerámica, trasládase a Barcelona e alí retoma o seu contacto coa música pasando a cantar cun grupo á vez que traballa nun taller de cosméticos. Maryní Callejo, unha das figuras máis importantes na música española dos sesenta, fíxase nela despois da recomendación de Augusto Algueró.

Despois de case un ano de duro traballo edítase o primeiro single en xuño do 70. A cara A, "Happy" é unha versión realmente boa do tema de William Bell e como cara B apareceu "El amor de una mujer" de Barry e Mauricio Gibb, francamente esquecible se non fora porque a rapaza canta realmente ben. O éxito foi case instántaneo, así que o seu selo discográfico decidiu editar todo un LP. O disco foi gravado en directo na discoteca madrileña J&J o 5 de xuño de 1970. Con toda a prensa reunida repasa clásicos como "River Deep Mountain High", "Think", "Son of a preacher man", ademáis dos temas do single,,... Os medios foron contundentes despois da presentación: "Unha voz sensacional", "Barre con todo", "Por primeira vez a crítica aplaude posta en pé",...

En outubro dese mesmo ano edita o seu segundo sinxelo con dúas cancións firmados polo noso benquerido Teddy Bautista, "Somebody" e "Lonely People" que están bastante ben. Pouco despois toma a decisión de deixalo, en parte polo medo e vergoña que lle supón actuar en público e por outra porque decide casar e adicarse aos seus asuntos.
Tras unha ausencia de case tres anos reaparece en setembro de 1974 cun novo single "Sálvame" que ten unha escoita e como cara B "Algo o alguién como yo", nada de nada. Dende entón o único que se sabe dela e que traballou en publicidade e que a súa voz podía escoitarse nagún jingle. O cd inclúe o Lp, os tres singles e dúas inéditas, unha adapatación de "Never, never leave me" que fixera Mary Wells e que pertenece ás sesións do seu primeiro single ademáis de "Mis pensamientos" gravada no ano 74.

Este é o comentario que nos fixo chegar Carlos Juliá

Para completar la discografía de Tara sólo os falta una pieza. Su título es "Si no te ríes de tu propio culo acabarás por tomártelo en serio" (Si, en serio, ése es el título y no es broma) está compuesto por el ínclito Teddy Bautista con una descarada inspiración pinkfloydiana y podéis encontrarlo en la banda sonora "Nos Va La Marcha" (1978) interpretado en directo a los teclados por el propio Teddy y Tara haciendo un solo vocal que sería el equivalente al de "The Great Gig In The Sky" de "The Dark Side Of The Moon". El tema tiene una duración de poco más de trece minutos y es un broche final estupendo para la discografía de Tara.




SPAIN Marian - Loving, Dreaming, Living (Philips, 1971)

SPAIN Spain (Movieplay, 1973)

Hai veces que un consegue discos de forma insólita como o único elepé de Spain que atopei hai uns quince anos no Centro Reto que había entón en Fene, preto da casa do Concello. O rapaz que o atendía necesitaba lume e acabou trocándomo por un chisqueiro Clipper. O disco non vale moito pero non deixa de seren unha desas raridades, que dirían os brasileiros, da música española daqueles anos. Toda a historia e as fotos que van a continuación están extraídas do seu myspace.

Durante los últimos años sesenta, un grupo llamado New Caravels, formado por cinco jóvenes madrileños, compartía con otros muchos conjuntos de aquellos años el afán de supervivencia en el difícil mundo de la música, mientras esperaba la oportunidad soñada por todos -bastante complicada en aquellos tiempos- de grabar un disco que les diese a conocer por todo el país. En su corta trayectoria (se habían formado sólo unos años atrás, mediada la década), habían conseguido destacar, dentro de ese mundillo, debido a la originalidad de su repertorio que, aunque versionaba temas de grupos extranjeros, tenía la peculiaridad y casi la exclusividad de conceder una gran importancia a las voces del grupo; así, temas de Hollies, Bee Gees o de Crosby, Stills & Nash, ofrecían una puesta en escena impresionante. Eso marcaba la diferencia entre tantos otros y los había llevado a actuar largas temporadas en la Base Norteamericana de Torrejón y en los clubs punteros de la época como Picadilly y, más tarde, J&J. Además de compartir el gusto por ese tipo de música, se daba la circunstancia de que, de forma natural, habían coincidido cinco voces de registros muy diferentes que abarcaban desde las notas más agudas hasta los tonos más graves y esa coincidencia hacía que, pese a que pudiesen encontrarse algunos otros grupos más completos en el aspecto instrumental, pocos podían competir con un acople vocal semejante. Ese fue el motivo por el que, en el año 1970, Mariní Callejo, productora de Los Brincos y más recientemente de Formula V, se interesase por un grupo que, según sus ideas, podría sonar muy diferente de lo que circulaba por los escenarios de la época. Fue Daniel Velázquez (un cantante, también producido por ella, que los había venido escuchando en repetidas actuaciones) el que concertó la cita para la audición. El acuerdo fue instantáneo y, a partir de ahí, se desataron los sueños y los proyectos. La productora decidió suspender las actuaciones en directo para apartar al grupo de la circulación hasta encontrar un nuevo nombre –que termina siendo SPAIN-, una nueva puesta en escena y las canciones adecuadas para su presentación.

Pasaron meses en una situación de forzosa espera, muchas ilusiones, muchos ensayos, pero muy pocas actuaciones y muy poco dinero. Mientras tanto, acompañan como grupo vocal, junto a Johnny Galvao a la guitarra, a la gallega Tara en sus presentaciones en Madrid y Barcelona, participando también en la grabación de “Somebody”, single cuyos temas ha compuesto Teddy Bautista para la cantante, en los estudios Philips, junto a varios integrantes de Canarios y Pop Tops, en un auténtico “happenning” del que surge una de las grabaciones más avanzadas de la época, pero que -quizá por eso- pasó totalmente desapercibida. Meses más tarde, Jose, el guitarra solista, incapaz de prolongar esta situación decide abandonar el grupo. Le sustituye Juan Cerro que aporta una mayor calidad instrumental y una voz que se acopla a la perfección, en la parte baja, a la del resto de los componentes. Como el montaje que pretende la productora es complicado, arriesgado y de altísimo presupuesto, se decide grabar un primer single que, aunque no era la idea que Mariní Callejo tenía en mente, si serviría para calmar la impaciencia que todos sentían y debería ser un puente entre el presente y el proyecto futuro ya que, por desgracia, la “mili” acechaba a la vuelta de la esquina a Carlos, Manolo y Fernando.

Después de desechar algunos temas de Herreros y Armenteros (considerados demasiado “horteras” por el grupo) y barajar algún tema propio, de Juan Cerro, del que se llega a grabar una maqueta, la productora se decide por la versión en español de uno extranjero. De esta manera surge el primer disco de SPAIN, con Carlos García-Soto, cantante; Manolo Serrano, batería; Fernando Gómez, bajo; Angel Ortega, guitarra y Juan Cerro, guitarra solista. Se eligió, en la cara A, “ MARIAM”, versión de un tema del grupo holandés The Cats, que aquí, en España, había pasado prácticamente desapercibido unos años antes. La elección de este tema pudo deberse al interés por mostrar el potencial de las voces del conjunto, con un arreglo que se apartaba bastante del original y a la que Manolo Serrano, batería del grupo, puso la letra en español. La cara B, “LOVING, DREAMING, LIVING”, era un tema propio compuesto por Juan Cerro con alguna aportación de Carlos García-Soto, cantante del grupo y a la que también puso letra Manolo Serrano, esta vez en inglés. Sin lugar a dudas, de todos los temas que SPAIN grabó en su corta trayectoria, este es el que refleja con mayor fidelidad el auténtico sonido del grupo -a lo Crosby, Stills & Nash-, el que a todos sus componentes gustaba y donde se sentían más cómodos y genuinamente representados. Se grabó bajo el sello discográfico de Philips, en Madrid, contando con la participación de Pedro Iturralde, maestro del jazz español, que aporta una personal improvisación de flauta en la parte final. Se puso a la venta el 17 de mayo de 1971. La promoción fue escasa (algunas entrevistas en radio y un Estudio Abierto, el programa de José Mª Iñigo, en TVE) y meses después sobrevino el obligatorio parón de la “mili” antes comentado. Al poco tiempo, Angel Ortega abandona el grupo por motivos personales y es sustituido por José Manuel Menéndez, organista y voz de registros muy especiales que aporta el definitivo y futro sonido del grupo. Con la situación militar liquidada, en el año 1972, se plantea la grabación de un nuevo disco, que la productora negocia con un nuevo sello discográfico: Movieplay.

De los contactos de Mariní Callejo con músicos y compositores ingleses surge el tema principal de su segundo single. Jeremy Lubbock había escuchado unas maquetas del grupo y le ofrece a la productora la posibilidad de grabar una de sus canciones. Como la letra original, en inglés, no se prestaba a la traducción (versaba de forma un tanto ambigua sobre un amor homosexual, tema impensable en aquellos años), José Luis Recuero (actual Pepín Tre) compuso una letra que se apartaba totalmente del original. Era una letra triste, llena de desesperanza y se llamó “ME ROMPO EL ALMA”. El propio Jeremy Lubbock se encargó de los arreglos orquestales y, aunque el tema es precioso, quizá la letra no fue la más adecuada, teniendo en cuenta la intención de lanzar el disco en primavera, época copada por cantidad ingente de bodrios compitiendo por la “canción del verano”. La cara B, “STAY WITH ME”, era una composición de Carlos García-Soto, a la que puso letra Judy Stephen. Se grabó en De Lane Lea Studios, Londres, como el anterior, y Jeremy Lubbock pretendió darle un toque “a lo Chicago” con un potente sonido de metal en el acompañamiento. Las críticas son buenas, pero no la promoción, ni las ventas. El disco pasa casi desapercibido y no llega al gran público.

El siguiente disco se graba en 1973. Surge de forma un tanto casual, debido a que el compositor-productor Adolfo Waitzman había aceptado el encargo de grabar un anuncio para Sáenz y Merino (fabricante de los pantalones vaqueros Lois, que pretendía promocionar un nuevo modelo: “Happy”) y eligió a SPAIN para ponerle voz. Después, al escuchar la versión más larga de las distintas cuñas grabadas, para su distribución en radio, TV y cine, se pensó en la posibilidad de convertirla en la cara A del tercer sencillo, sustituyendo el “¡Oh happy Lois!” del anuncio por el “¡OH HAPPY LIFE !” que sería el título del nuevo vinilo. Posiblemente es la canción con más difusión del grupo (incluso se han escuchado, en estos años, retazos de aquel anuncio en varios capítulos de la serie de tv “Cuéntame” ), pero no se supo aprovechar adecuadamente la oportunidad de que el tema estaba sirviendo de soporte musical a una importante marca de la época (Lois) y escuchándose en los distintos medios. La cara B, “OTRA CANCIÓN DE AMOR”, era, una vez más, un precioso tema de Juan Cerro al que también puso letra José Luis Recuero. Se grabó, también en Londres, en De Lane Lea Studios, y y los arreglos corrieron a cargo de Johnny Arthey. En ese mismo año, Mariní Callejo cree llegado el momento de emprender el proyecto que desde siempre había contemplado.

La idea de grabar un LP con diversos éxitos de la música española desde diez años atrás hasta enlazar con las actuales grabaciones de SPAIN, dando forma a una particular “HISTORIA DE LA MUSICA ESPAÑOLA”, no cuenta en principio con la aprobación del grupo. Versionar temas de Brincos, Bravos, Fórmula V, etc. (algunos considerados excesivamente “horterillas”) no entraba en los planes de los componentes de SPAIN y debido a estas discrepancias, Juan Cerro decide abandonar el grupo ante un proyecto que no comparte, ni aporta nada a sus expectativas musicales. En el resto se va imponiendo la idea de que posiblemente sea la oportunidad de salir del anonimato para, seguidamente, poder tener la libertad necesaria para acometer sus propias obras. La calidad de los arreglos, en los que Mariní se volcó, la profusión de medios disponibles y el entusiasmo de la discográfica, terminan por convencerles de que sus días como grupo casi desconocido estaban contados. Así, comienzan los ensayos del LP, que termina grabándose en Londres, en Morgan Studios, y en Audiofilm, Madrid. SPAIN, convertido en cuarteto, tras la marcha de Juan Cerro, realiza unas versiones muy diferentes -prestando una primacía absoluta a las voces del grupo-, de temas como "Anduriña", "La Saeta", "Cuéntame", "Black is black", "El tamborilero", etc, hasta llegar a los suyos propios, que son acogidas de forma entusiasta y elogiosa en la audición preliminar al lanzamiento y, después, por los profesionales más destacados del momento. La idea de Mariní Callejo de transformar a SPAIN en un grupo exclusivamente vocal (algo parecido a Four Tops, pero en español, claro), se plasma en la actuación de Estudio Abierto de TVE, donde ya sus componentes aparecen sin ningún instrumento y con un vestuario también diseñado para la ocasión, que quiere dar idea del futuro proyecto de la productora. A partir de ahí, casi todo falla y no se sabe muy bien porqué. La promoción, salvo en los primeros momentos, es escasa y mal enfocada. La primera incongruencia había sido la portada del LP (que también lo fue de “¡OH HAPPY LIFE ¡”), donde figura la imagen de un toro –Campanero, de la ganadería de J.M. Pérez Tabernero- y en el interior una foto del grupo en el coso taurino de Las Ventas que confundía al público, dando una imagen absolutamente irreal y distorsionada de lo que en realidad era SPAIN. No se supo explicar que ese LP solamente era un paréntesis y que su música –la anterior y la futura- nada tenía que ver con esto; actuaciones pocas y mal elegidas y, lo peor, un sucio asunto en el aspecto financiero de la productora que, indirectamente, también afectó en las relaciones con la discográfica y, consecuentemente, con la promoción prometida. El desánimo y la desilusión sufrida por los miembros del grupo hizo que las actuaciones fuesen espaciándose cada vez más, hasta que cada uno terminó eligiendo su propio camino. Así acabó aquella corta historia. La última actuación de SPAIN fue en la discoteca Beethoven, en Zaragoza. Corrían los primeros meses del año 1974. En esos pocos años, y con la perspectiva que ofrece el tiempo, sí podría hablarse de un auténtico “sonido SPAIN”, caracterizado sobre todo por el inconfundible tono agudo de sus voces que le conferían esa “diferencia” en el panorama musical español de aquellos años.

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

xoves, 20 de agosto de 2009

GINGER ALE Scoobidad - Sugar Suzy (Accion, 1972)



Ginger Ale eran holandeses e funcionaron nun principio como Roek´s Family. Entre os seus compoñentes estaban o baterista Richard de Bois logo convertido en productor de renome e o guitarrista Steve Allet que formaría parte dos máis famosos Ekseption. "Sugar Suzy" é unha canción fermosa e chea de melancolía, unha favorita persoal que hai uns anos apareceu recuperada no Cd "Mr Toytown Presents..."

Parece ser que os non hispanos teñen problemas coa nosa tipografía á hora de baixar os arquivos así que a partir de agora evitarei o uso das eñes e os acentos nos títulos.

mércores, 19 de agosto de 2009

DAVE DEE, DOZY, BEAKY, MICK & TICH If Music Be The Food Of Love (Fontana, 1967)

Durante o Felipop estaba xantando no Emigrante en compaña do Doutor Reseso, José María Granados e Guti do grupo madrileño Mamá ademáis das súas respectivas familias e nun momento dado, quizáis entre os berberechos e os calamares, apareceu o nome de Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich o que causou certa sorpresa nos nosos convidados que non coñecían a este ignominioso grupo británico. Tanto o Dr Reseso como eu explicámoslles que foran unha banda de beat-pop de claro sentido comercialoide e que a verdade non tiñan unha carreira que merecera unha especial atención aínda que as veces nas caras b dos seus sinxelos ou nos elepés aparecía algunha peza destacable. Esa posibilidade, o prezo e a bonita edición española foi o que me decidiu a mercar este "If Music Be The Food Of Love", o seu segundo disco grande que ademáis de incluir os consabidos éxitos como "Zabadak", "Okay!" ou "Bend It" ten algunhas pezas que non están nada mal como "Bang", "Frustration", " A Good Thing Goin´" ou "All I Want To Do". Aquí tedes unha biografía en castelán.

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

sábado, 15 de agosto de 2009

KELLY GORDON He Ain't Heavy, He's My Brother - That´s Life (EMI, 1970)

Parece ser que cando a Tony Hicks dos Hollies lle ofreceron a posibilidade de gravar este tema despois da negativa de Joe Cocker, a versión que escoitou era a de Kelly Gordon, un productor que xa tiña traballado con Glen Campbell ou Aretha Franklin, e que a interpretaba de xeito máis lento e con vocación soul, de aí que se entenda que a editora pensara en J. Cocker como primeira opción. A canción foi tamén incluída en "Defunked" o elepé que editou Kelly en 1969. Para afondar sobre "He Ain't Heavy, He's My Brother".

CAPE CANARY West Virginia - Upon You (Belter, 1974)



Máis grupos holandeses neste caso este dúo do que case non atopei información agás que deixaron tres sinxelos. As dúas pezas están compostas por Cees Vlootes que non sei se é un dos integrantes. "West Virginia" non vale moito pero "Upon You" ten uns divertidos arranxos de cordas e un ritmillo molón construído a base de bongós.

BONNIE St. CLAIRE AND UNIT GLORIA Clap Your Hands And Stamp Your Feet - Catch Me Driver (Philips, 1973)



Despois de case dúas semanas adicadas ao Felipop aquí estamos de novo no punto onde o deixaramos, así que xa que falabamos das distintas mutacións do holandeses Gloria, presentamos hoxe o single macarrita gravado por Bonnie St Claire & Unit Gloria. "Clap Your Hands And Stamp Your Feet" e un excelente tema glamroqueiro mentras que a súa cara B "Catch Me Driver" tampouco desmerece.

mércores, 5 de agosto de 2009

GLORIA The Last Seven Days - The Merry Dance (Stateside, 1969)



Gloria eran os holandeses Albert Hol (Mouse) á guitarra, Gerrit Hol (Meep) á batería, Hoss van Hardeveld que tocaba baixo e Robert Long á voz e órgano. Un dos seus momentos de máis éxito foi esta apocalíptica "The Last Seven Days" que a mín non me di nada de nada pero traemos o single porque a súa cara B "The Merry Dance", asinada sen nengún rubor polos membros da banda, non é máis que o "Renacerá" dos Brincos en inglés, imos perdonarlles a ousadía porque lles queda bastante ben. Gloria transmutaríanse logo en Unit Gloria, Robert Long & Unit Gloria e partir de 1972 en Bonnie St. Claire & Unit Gloria que tiveron moi bos momentos como "Clap Your Hands And Stamp Your Feet".

MASHMAKHAN As The Years Go By - Days When We Are Free (CBS, 1970).



Este foi o single de debú de Mashmakhan, cuarteto canadiano cun nome ben escollido e de gran sonoridade. "As The Years Go By" foi un éxito mundial e hai que recoñecerlle que algo ten pero máis interesante é a espléndida "Days when we are free" que aquí aparece na versión curta.


SANDY COAST True Love, That´s Wonder - If (Polydor, 1971)

Moitos holandeses non estaban errados cando convertiron "True Love, That's a Wonder" nun dos maiores éxitos de Sandy Coast. A canción ten un pouco de todo pero o estribillo é o que máis me mola.



martes, 4 de agosto de 2009

BRIAN PROTHEROE Pinball / Money Love (Chrysalis, 1974)



Como leí por algún lado, esta canción debió ser un número uno indiscutible pero quizás no apareció en el momento indicado con todas las listas inundadas de la segunda generación de bandas glamrockeras y con poco espacio para sonoridades tan pop como "Pinball", uno de los grandes momentos del maravilloso pero desconocido Brian Protheroe con más carrera cinematográfica que musical. Desde aquí recomendar los tres fantásticos elepés que publicó a mediados de los setenta: "Pinball", Pick-Up" y "I/You" que harán las delicias de todo buen popero. Creo que hay reedición japonesa de los mismos pero más accesible es "Pinball and Other Stories: The Best of Brian Protheroe" con una selección que no dista mucho de la que yo hubiese hecho.

domingo, 2 de agosto de 2009

MÓDULOS Módulos (LP, Olimpo, 1978)


Este é o último elepé gravado polos Módulos e tamén o único feito sen o respaldo da todopoderosa Hispavox que decidiu non renovarlles o contrato por mor das escasas ventas dos seus últimos sinxelos. Esa decisión provocou a fuxida do baterista Juan Cánovas e do baixista de sempre Emilio Bueno reemplazados por Chupi de la Fuente e José Luis Campuzano "Sherpa" que xunto cos imperecedeios Pepe Robles e Tomás Bohórquez deron forma a este "Módulos" que despois de diversos intentos con outras discográficas foi editado finalmente polo pequeno selo Olimpo. Aínda que para min o grupo sempre pecou un pouco de megalomanía hai que recoñecerlles tamén que moitas veces me resultan convincentes nas distancias curtas que tamén son as mellores deste disco especialmente "Hello" e "2000 años tristes", tampouco están mal o rollo hippie de "Pájaro Amigo" e o seu homenaxe aos catro de Liverpool "Beatles".